Opis produktu
Właściwości i zastosowanie:
- Statyw Mitutoyo do mocowania mikrometrów zewnętrznych umożliwia wygodny pomiar detalu.
- Pewny chwyt z gumowymi wkładkami i stabilna antypoślizgowa podstawa umożliwia pozycjonowanie części pomiarowej.
- Uchwyt idealnie się sprawdzi przy pomiarach seryjnych np. w dziale kontroli jakości.
Dane techniczne:
| Parametr | Wartość | Jedn. |
|---|---|---|
| Zakresy mikrometrówy | 0 - 100 | mm |
| Zmienny kąt | tak | |
| Masa | 1210 | g |
Czy wiesz, że ...?
Ludzie po raz pierwszy wykorzystali zasadę gwintu do pomiaru długości obiektów w XVII wieku. W 1638 roku W. Gascogine, astronom z Yorkshire w Anglii, wykorzystał zasadę śruby do pomiaru odległości gwiazd. W 1693 roku wynalazł regułę pomiarową zwaną "mikrometrem suwmiarkowym".
Sto lat po wynalezieniu przyrządu pomiarowego przez Gascogine'a, James Watt, wynalazca silnika parowego, wynalazł pierwszy mikrometr biurkowy w 1772 roku. Kluczowym czynnikiem w jego konstrukcji było powiększenie oparte na gwincie śruby. Pierwsza konstrukcja w kształcie litery U zastosowana przez Jamesa Watta stała się później standardem dla mikrometrów.
Jednak mikrometry stołowe Jamesa Watta i Mausdlaya były w dużej mierze przeznaczone do ich własnego użytku. Do drugiej połowy XIX wieku na rynku nie było precyzyjnych przyrządów pomiarowych. Sir Joseph Whitworth, który wynalazł słynny "gwint Whitwortha", stał się liderem w promowaniu komercjalizacji mikrometrów.
Nowoczesne standardowe mikrometry mają strukturę w kształcie litery U i są obsługiwane jedną ręką. Wielu producentów stosuje wspólną konstrukcję mikrometrów. Początki tej typowej konstrukcji sięgają 1848r, kiedy to francuski wynalazca J. Palmer uzyskał patent na system Palmera. Nowoczesne mikrometry są prawie zgodne z podstawową konstrukcją systemu Palmera, taką jak konstrukcja w kształcie litery U, obudowa, tuleja, trzpień i kowadełko pomiarowe. Wkład Palmera jest niezmierzony w historii mikrometrów.
Brown & Sharpe z amerykańskiej firmy B&S Company odwiedzili Międzynarodową Wystawę w Paryżu w 1867 roku, gdzie po raz pierwszy zobaczyli mikrometr Palmera i przywieźli go do Stanów Zjednoczonych. Brown & Sharpe dokładnie przestudiowali mikrometr przywieziony z Paryża i dodali do niego dwa mechanizmy: mechanizm, który może lepiej kontrolować wrzeciono i urządzenie blokujące wrzeciono. Wyprodukowali kieszonkowy mikrometr w 1868 roku i wprowadzili go na rynek w następnym roku.
Ludzie po raz pierwszy wykorzystali zasadę gwintu do pomiaru długości obiektów w XVII wieku. W 1638 roku W. Gascogine, astronom z Yorkshire w Anglii, wykorzystał zasadę śruby do pomiaru odległości gwiazd. W 1693 roku wynalazł regułę pomiarową zwaną "mikrometrem suwmiarkowym".
Sto lat po wynalezieniu przyrządu pomiarowego przez Gascogine'a, James Watt, wynalazca silnika parowego, wynalazł pierwszy mikrometr biurkowy w 1772 roku. Kluczowym czynnikiem w jego konstrukcji było powiększenie oparte na gwincie śruby. Pierwsza konstrukcja w kształcie litery U zastosowana przez Jamesa Watta stała się później standardem dla mikrometrów.
Jednak mikrometry stołowe Jamesa Watta i Mausdlaya były w dużej mierze przeznaczone do ich własnego użytku. Do drugiej połowy XIX wieku na rynku nie było precyzyjnych przyrządów pomiarowych. Sir Joseph Whitworth, który wynalazł słynny "gwint Whitwortha", stał się liderem w promowaniu komercjalizacji mikrometrów.
Nowoczesne standardowe mikrometry mają strukturę w kształcie litery U i są obsługiwane jedną ręką. Wielu producentów stosuje wspólną konstrukcję mikrometrów. Początki tej typowej konstrukcji sięgają 1848r, kiedy to francuski wynalazca J. Palmer uzyskał patent na system Palmera. Nowoczesne mikrometry są prawie zgodne z podstawową konstrukcją systemu Palmera, taką jak konstrukcja w kształcie litery U, obudowa, tuleja, trzpień i kowadełko pomiarowe. Wkład Palmera jest niezmierzony w historii mikrometrów.
Brown & Sharpe z amerykańskiej firmy B&S Company odwiedzili Międzynarodową Wystawę w Paryżu w 1867 roku, gdzie po raz pierwszy zobaczyli mikrometr Palmera i przywieźli go do Stanów Zjednoczonych. Brown & Sharpe dokładnie przestudiowali mikrometr przywieziony z Paryża i dodali do niego dwa mechanizmy: mechanizm, który może lepiej kontrolować wrzeciono i urządzenie blokujące wrzeciono. Wyprodukowali kieszonkowy mikrometr w 1868 roku i wprowadzili go na rynek w następnym roku.
